Chcesz wiedzieć, co my robimy w klasztorze? Odpowiedź jest bardzo prosta – uczymy się jednego przedmiotu – służby Bożej. Każda inna nauka jest oczywiście po to, żeby po paru latach zdać egzamin i odejść.

Wykształcenie zdobyte, zaczyna się życie. Ale nasza tu nauka trwa do śmierci, ponieważ zawsze jeszcze można się nauczyć lepiej niż dotąd służyć Bogu, bardziej niż dotąd Go kochać, więcej niż dotąd Mu dawać.

W przeciwieństwie do wielu zakonów, które mają jakieś cele szczegółowe – nam założyciel nasz, św. Benedykt, żadnego takiego celu nie określił. Jesteśmy mniszkami, to znaczy prowadzimy w zasadzie życie klauzurowe, z rzadka tylko i wyjątkowo podejmując jakieś prace na zewnątrz. A najważniejszym, właściwie jedynym naszym celem jest wielbić Boga .Po prostu dlatego, że jest On naszym Stworzycielem i Odkupicielem, i że Mu się nasze uwielbienie i miłość należy.
Aby więc oddać Bogu taka chwałę, uczymy się przede wszystkim – jak mówi Reguła – niczego wyżej nie stawiać nad Chrystusa. To znaczy, że wzgląd na Niego powinien decydować w naszym codziennym postępowaniu i przeważać wszelkie inne względy raczej więc należałoby ponieść każdą szkodę, niż sprzeniewierzyć się Jego nauce. A dalej, jeżeli to On jest naszym umiłowanym panem, powinniśmy się uczyć iść za Jego przykładem. Reguła wskazuje nam w tym celu drogę pokory i posłuszeństwa: jest to naśladowanie Chrystusa, który był „aż do śmierci”, więc wszelkie cierpienia, które nas mogą na tej drodze spotkać,są naszym skromnym udziałem w jego Męce i jako takie powinny Mu być ofiarowane. „Przez cierpliwość – mówi Reguła – mamy udział w cierpieniach Chrystusa, abyśmy i Królestwa jego zostali dziedzicami”. Droga cierpliwości zaś najpewniejsza jest wtedy, kiedy wymaga od nas nie imponujących umartwień, ale wkładania codziennie większej miłości w codziennie te same proste trudy.

Oczywiście między naszym wzorem – Chrystusem a nami jest ta wielka i podstawowa różnica, że On jest najświętszym Synem Bożym, my zaś jesteśmy grzeszne i wiele mamy sobie do wyrzucenia. Dlatego podstawą naszej służby Bożej jest skrucha. Musimy nauczyć się stawać przed Bogiem nie jak ktoś dumny ze swoich osiągnięć, ale zgodnie z prawdą jako istoty słabe, żałujące za swoje upadki i szczerze pragnące nawrócić się z nich. Ta stała czujność i stały wysiłek nawracania się na jeszcze lepszą służbę Bożą jest podstawą naszej pracy wewnętrznej.
Tak więc chwalimy Boga, ucząc się żyć dla Niego i okazywać Mu miłość swoim życiem. Ale chwalimy Go także poprzez modlitwę. Im lepsze nasze życie, tym i modlitwa lepsza. Centrum każdego dnia stanowi Eucharystia, którą oplata wspólna modlitwa chórowa,liturgia godzin, w naszym zakonie tradycyjnie nosząca nazwę „służby Bożej” lub „chwały Bożej”. Zbieramy się na nią kilka razy w ciągu dnia, by śpiewać i recytować psalmy, słuchać czytania duchownego. Ta przynależność do wspólnoty, która oddaje cześć Bogu codziennie razem, jest jedną z istotnych treści naszego powołania. Pewną część czasu poświęcamy oczywiście także i na osobistą modlitwę i czytanie.

Resztę dnia wypełnia praca. Trzeba bowiem zarobić na życie, utrzymać dom w porządku, obsłużyć starsze i chore siostry. Pracy zarobkowej jest w dzisiejszych warunkach dużo; pozwala nam ona także w miarę potrzeby i możliwości przychodzić z pomocą innym. Rodzaj pracy zależy od położenia danego klasztoru, od jego szczególnych potrzeb i możliwości, a także od zdolności konkretnych osób. Wszystkie jednak zdolności powinny służyć dobru wspólnemu. Wspólnota jest czymś więcej niż tylko zbiorowiskiem ludzi żyjącym obok siebie. Jest nam dana po to, żebyśmy mogły na co dzień świadczyć Chrystusowi czynną miłość. To się łączy z obowiązkiem cierpliwego znoszenia nawzajem swoich słabości i wad, bezustannego przebaczania ich sobie wzajemnie – jest to konieczny warunek uzyskania przebaczenia naszych własnych win od Boga.

Św.Benedykt – autor naszej Reguły – żył we Włoszech w wieku VI. Żył w epoce wielkich przemian, kiedy waliło się w gruzy cesarstwo rzymskie i jego kultura, a na tych gruzach walczyli między sobą dzicy w większości jeszcze pogańscy barbarzyńcy. Św. Benedykt zrozumiał jednakże, iż w każdych czasach i niezależnie od epok, prądów myślowych czy podbojów, Bóg pozostaje Bogiem, Chrystus jest naszym Zbawicielem, a Duch Święty rozpala w naszych sercach miłość Bożą. W każdych więc czasach naturalne jest i słuszne ludzkie pragnienie szukania Boga, szukanie coraz ściślejszej z Nim łączności. A prawo Boże, nakazy Ewangelii, w każdej epoce są dla Człowieka drogowskazem. Toteż jeszcze jako młody student usunął się Benedykt na pustelnię; po latach zaś, spędzonych na modlitwie i przemyśliwaniu tych spraw, stworzył wspólnotę zakonną, dla której napisał bardzo prostą i bardzo spójną Regułę. Chodziło mu o to, żeby jego uczniowie w swym dążeniu do Boga wiedzieli, jak rozumieć i jak wspólnie pełnić rady ewangeliczne: cała Reguła jest właściwie interpretacją tych rad w zastosowaniu do potrzeb wspólnoty.
Nie była to pierwsza reguła dla mnichów, ale była tak dobra, że wkrótce sięgnęło po nią mnóstwo wspólnot mniejszych. Zaczęły ją potem przyjmować także i wspólnoty żeńskie. Według tradycji już rodzona siostra św. Benedykta, św. Scholastyka, żyła według tej reguły; chociaż to nie jest historycznie pewne, czcimy ją jako naszą patronkę, gdyż po pierwsze była niewątpliwie dziewicą poświęconą Bogu, jak my; po drugie zaś, imię jej znaczy po łacinie „Uczennica” – a to jest to właśnie, czym my jesteśmy w klasztorze.

Wszystko to działo się w czasach, w których nie istniały jeszcze „zakony” w dzisiejszym znaczeniu, posiadające swoich generałów i władze centralne. Św. Benedykt właściwie więc nie założył zakonu: założył tylko klasztor i napisał Regułę, której nikomu nie narzucał. Kiedy w roku 543 umarł na Monte Cassino, jego uczniowie zaczęli czcić go jako świętego, ale mógł jak wielu opatów pozostać mało znanym świętym lokalnym. Jego Reguła jednak, ze swoim spokojnym teocentrycznym i łagodnym szacunkiem dla ludzkich słabości i potrzeb, okazała się w dziejach tak ważnym czynnikiem kształtującym psychikę i religijność naszej części świata, że dzisiaj czcimy go jako patrona Europy. I do dziś przypomina on wszystkim ludziom prawdy ponadczasowe i uczy wprowadzać ład Boży w zamęt świata.

Benedyktynki na ziemiach polskich zjawiły się prawdopodobnie już na początkach XI wieku, ale pierwsze wiadomości pewne pochodzą dopiero z połowy wieku XII. W Średniowieczu powstało około dziesięciu klasztorów, z których jednak tylko trzy pozostały w granicach Rzeczypospolitej po odpadnięciu Śląska i Pomorza zachodniego. Swoją wielką epokę benedyktynki polskie przeżyły dopiero na przełomie XVI i XVII wieku, kiedy Służebnica Boża Magdalena Mortęska nie tylko odrodziła opustoszały już klasztor w Chełmnie nad Wisłą, ale także dała początek akcji fundacyjnej, mającej w krótkim czasie doprowadzić do powstania aż dwudziestu nowych klasztorów.

Magdalena Mortęska była ksienią chełmińską w latach 1579–1631. wśród jej zasług wylicza się zazwyczaj podniesienie poziomu wykształcenia kobiet polskich przez szkoły klasztorne, wprowadzenie dużych (jak na owe czasy) wymagań intelektualnych, stawianych zakonnicom podczas formacji, zapoczątkowanie w Polsce idei scentralizowanej kongregacji żeńskiej w miejsce dotychczasowej izolacji klasztorów, wreszcie działalność edytorską i autorstwo pięknych tekstów modlitewnych. Wszystko to jednak było po prostu wynikiem centralnej idei jej życia, mianowicie uwielbienia Boga. To uwielbienie miało być dziełem całej osoby ludzkiej, w jej normalnym rozwoju, stąd więc nacisk na zaniedbaną podówczas stronę intelektualną; miało się rozlewać z klasztorów na świat, stąd szkoły, których głównym zadaniem było właśnie formowanie pobożnych kobiet świeckich; miało wreszcie być umożliwione przez maksymalnie mu sprzyjające ustawy zakonne, stąd działalność prawodawcza Magdaleny. Fakt, że setki dziewcząt polskich poszły za jej przykładem, zaludniając liczne fundacje, świadczy o płomiennej pobożności tej jedynej jak dotąd ówczesnej polskiej kandydatki na ołtarze.
W XIX wieku większość polskich klasztorów wszystkich reguł skasowali zaborcy. Benedyktyńskich doczekało niepodległości sześć: utworzyły one w roku 1933 istniejącą obecnie Kongregację pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Kongregacja ta posiada ksienię prezeskę, wybieraną co sześć lat spośród ksień klasztorów polskich i regularnie wizytującą te klasztory; niemniej w codziennym życiu każdy nasz dom jest samodzielny. Każdy też posiada swój własny nowicjat i zakonnica na mocy swojej profesji czyli ślubów zakonnych należy nie do ogólnie pojętego zakonu, ale do klasztoru, w którym tę profesję złożyła. Całe życie spędza więc w tej samej wspólnocie., św. Benedykt nie był zwolennikiem przenosin, gdyż uważał, że dokądkolwiek człowiek pójdzie, zaniesie tam ze sobą i tak swoje problemy. Toteż tylko w rzadkich wypadkach rzeczywistej konieczności zdarza się przechodzenie naszych sióstr z jednego domu do drugiego. Każdy też dom, w zależności od swojego położenia, warunków zewnętrznych i aktualnej obsady, ma swoje odrębności, swój rodzaj pracy i swoje własne rozwiązania wewnątrz szerokiej tradycji zakonu.

Stan dzisiejszy
Po ostatniej wojnie nowa granica ze Związkiem Radzieckim odcięła połowę klasztorów Kongregacji. Repatriacja mniszek odbywała się wśród dużych trudności i ostatecznie doprowadziła do powstania w granicach dzisiejszej Polski siedmiu klasztorów, do których wkrótce przyłączył się ósmy: benedyktynki dawnego rytu ormiańskiego. Większe z tych klasztorów są opactwami, zarządzanymi przez ksienię. Mniejsze są przeoratami,zarządzanymi przez przeoryszę. Większość kościołów klasztornych została ostatnio przejęta przez parafie, co nakłada na nasze wspólnoty (w zależności od miejscowych potrzeb i warunków) pewne dodatkowe zobowiązania.
Przychodząca do klasztoru kandydatka powinna najpierw sprawdzić swoje powołanie. Oczywiście powołanie jest sprawą między Bogiem powołującym a powołanym człowiekiem; niemniej jednak istnieją pewne kryteria, tak pozytywne jak i negatywne pozwalające orzec z dużym prawdopodobieństwem autentyczność lub brak powołania. Oznaką rozstrzygającą jest czysta intencja oddania się Bogu i przyjęcia wszystkich tego konsekwencji. Trzeba rozumieć, że niezależnie od tego, co nas spotka, to Bóg robi nam niewyobrażalnie wielką łaskę, wzywając nas do życia Jemu poświęconego, nie zaś my Jemu, gdy to wezwanie przyjmiemy. Według Reguły kryteriami zdatności do życia zakonnego są: Czy kandydatka prawdziwie szuka Boga w życiu zakonnym? Czy stara się o pokorę i posłuszeństwo? Czy jest gorliwa do liturgicznej służby Bożej? Do tego należy także dodać dobre zdrowie i zrównoważony charakter, bez którego życie wspólne staje się udręką. Czas nowicjatu służy tak nauce (formacji intelektualnej i duchowej), jak i wzajemnemu poznawaniu kandydatki przez wspólnotę i wspólnoty przez kandydatkę. Jeżeli po jego upływie kandydatka ma dobrą wolę pozostać, wspólnota zaś chce ją przyjąć, dopuszcza się ją do ślubów zakonnych; najpierw czasowych, po kilku latach zaś wieczystych.
Według prastarego zwyczaju otrzymujemy podczas ślubów wieczystych lub po nich tzw. konsekrację dziewic: jest to obrzęd zaślubin z Panem naszym, Jezusem Chrystusem. Wyraża on tę podstawową prawdę,że życie nasze poświęcone jest Jego miłości: klasztor zaś jest i szkołą, w której się tej miłości uczymy i pracownią, w której wykonujemy jej uczynki i domem naszego Ukochanego, gdzie już odtąd wolno nam żyć aż do śmierci w Jego obecności.

Przeorat w Drohiczynie – Wszystkich Świętych

Założony pierwotnie w roku 1623, został skasowany przez rząd carski w 1856. Kościół zdewastowano, klasztor zaś całkowicie rozebrano. Dopiero w 1957 roku osiem sióstr repatriowanych z dawnego klasztoru w Nieświeżu przyjechało na ruiny i zabrało się do odbudowy. Obecnie zrekonstruowane jest jedno skrzydło dawnego klasztoru. Siostry mają ogród, podejmują różne prace zarobkowe, przyjmują na rekolekcje grupy oazowe i osoby prywatne.

Opactwo w Krzeszowie – Wniebowzięcia NMPanny

Stary pocysterski klasztor jest obecnie domem wspólnoty założonej we Lwowie w roku 1593 i przeniesionej tutaj w roku 1946. Kościół ze słynnym wizerunkiem Matki Bożej Łaskawej jest nie tylko parafialny, ale także jest miejscem pielgrzymkowym jako sanktuarium maryjne; cały zaś zespół klasztorny jest znanym zabytkiem architektury. Siostry mają opłatkarnię, małe gospodarstwo rolne i dom gościnny, w którym przyjmują liczne grupy pielgrzymkowe i rekolekcyjne Pomagają także w pracy parafialnej. Obecnie (od 1986) klasztor jest centrum Kongregacji jako siedziba ksieni prezeski.

Opactwo w Łomży – Trójcy Świętej

Klasztor został założony w roku 1628 i zdołał uniknąć kasaty w XIX wieku. Podczas wojny doszczętnie zburzony, został w latach powojennych odbudowany. Położony jest w stolicy swojej diecezji. Siostry prowadzą ogród i opłatkarnię. Nie mając ani parafii w swoim kościele, ani domu rekolekcyjnego przy klasztorze, są w całej Kongregacji domem najmniej zaangażowanym w zewnętrzną działalność.

Opactwo w Przemyślu – Trójcy Świętej

Klasztor został założony w roku 1629 i stanowił z początku filię opactwa w Jarosławiu; uniezależniony w roku 1694, kasaty pod zaborem austriackim zdołała uniknąć dzięki prowadzonej szkole. W okresie międzywojennym prowadził już nawet kilka szkół. Podczas ostatniej wojny zniszczeniu uległy wszystkie budynki klasztorne i szkolne, ocalał jedynie kościół. Skrzydło mieszkalne klasztoru udało się odbudować w całości dopiero w latach siedemdziesiątych ub. stulecia. Klasztor posiada duży dom rekolekcyjny i jest szczególnie silnie włączony w życie założonej w jego kościele w naszych już czasach parafii.

Opactwo w Sierpcu – Wniebowzięcia NMPanny

Klasztor założony w 1624 roku przy wcześniej już istniejącym kościele. W roku 1892 został skasowany przez rząd carski i zamieniony w więzienie. W tym charakterze służył przez długie lata i jeszcze podczas ostatniej wojny był miejscem kaźni wielu Polaków. Objęty w roku 1947 przez benedyktynki repatriowane z Nieświeża (z opactwa św. Eufemii, założonego w roku 1591), został ponownie adoptowany do potrzeb zakonnych. Kościół klasztorny jest od niedawna parafialnym, jest też znanym sanktuarium maryjnym, toteż siostry służą pielgrzymom. Zgromadzenie wskrzesiło średniowieczny zwyczaj uważania Matki Bożej za ksienię klasztoru, toteż chociaż klasztor ma rangę opactwa, jego przełożona jest tylko przeoryszą. Koronacja łaskami słynącej figury Matki Bożej Sierpeckiej odbyła się w 1983 roku.

Opactwo w Wołowie – św. Józefa

Jest to obecnie dom dawnej lwowskiej wspólnoty benedyktynek rytu ormiańskiego pod wezwaniem św. Grzegorza Oświeciciela. Siostry osiadły tu w roku 1958 po długiej powojennej tułaczce. Ormianek już wśród nich nie ma, i liturgia jest polska jak i w pozostałych klasztorach Kongregacji. Siostry mają pracownię szat kościelnych, uczą religii dzieci specjalnej troski, opiekują się wielodzietnymi rodzinami. Nie mają kościoła, tylko kaplicę publiczną.

Opactwo w Żarnowcu – Zwiastowania Pana

Klasztor ufundowany w pierwszej połowie XIII wieku jako cysterski, przejęty przez benedyktynki w roku 1589, został skasowany przez władze pruskie w roku 1834 i ponownie objęty przez benedyktynki repatriowane z Wilna w roku 1946. Kościół jest parafialny. Klasztor leży na wsi i utrzymuje się głównie z uprawy roli, ale jednocześnie prowadzi tu prace naukowe i artystyczne. W domu gościnnym okresowo przyjmuje się pragnących odprawić rekolekcje.

Klasztor mniszek w Staniątkach jest najstarszym klasztorem benedyktynek w Polsce. Ufundował go przed rokiem 1228 (może około 1216?) Klemens Jaksa Gryfita dla swojej córki Wizenny. Konsekracja kościoła miała miejsce w roku 1238, a ostateczne zatwierdzenie fundacji (przez papieża Innocentego III) w 1253. Jaksa wyposażył klasztor w całe swoje dziedzictwo, a więc w obszerne włości, z których obecnie nic już nie pozostało oprócz klasztornego ogrodu. Najprawdopodobniej już w średniowieczu przyjmowano tu dziewczęta na wychowanie, co dało początek szkole klasztornej. Szczególny rozkwit opactwa miał miejsce w XVII wieku, kiedy liczyło ono zwykle ponad 50 zakonnic. Po rozbiorach ten klasztor jako jedyny w zaborze austriackim uniknął naznaczenia mu limitu liczebności, toteż w XX wieku mógł wspomóc personelem odradzający się klasztor w Wilnie oraz zasiedlić ponownie skasowany klasztor w Nieświeżu. Po drugiej wojnie światowej władze PRL skasowały szkołę, odebrały resztę posiadanej jeszcze ziemi i czasowo (1954-1956) przesiedliły zgromadzenie do klasztoru w Alwerni. Ani po powrocie sióstr, ani po zmianie ustroju szkoła nie została reaktywowana. Część dawnej ziemi klasztornej (bardzo małą) udało się odzyskać już w czasach III Rzeczypospolitej, ale została natychmiast sprzedana dla opłacenia najkonieczniejszych remontów w kościele.

Reguła św. Benedykta została napisana we Włoszech w wieku VI. Już więc od piętnastu stuleci jest zachowywana przez liczne wspólnoty zakonnic, takich jak bene-dyktynki, benedyktynki sakramentki, cysterski i inne. W Polsce szczególny rozkwit zakonu benedyktynek przypada na wieki XVII-XVIII, kiedy istniało w Królestwie Pol-skim i Wielkim Księstwie Litewskim łącznie 24 klasztory. Większość z nich została jednak w wieku XIX skasowana przez rządy zaborcze. Obecnie klasztorów benedyktynek jest w Polsce dziewięć; tworzą one związek zwany Kongregacją p. w. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny Mniszek Benedyktynek w Polsce. Zgromadzenie liczy 18 zakonnic.

Nasza reguła powstała czternaście wieków temu, a jest sumą doświadczeń kilku poprzednich stuleci. Czy tekst tak stary może mieć coś do powiedzenia tzw. „dzisiejszemu człowiekowi”? NIE, jeśli wierzy on, że to komputery i komórki czynią go człowiekiem. TAK, jeśli wie, że człowiekiem czyni go jego stosunek do Boga i ludzi – i że ludzka natura i ludzkie problemy moralne trwają niezmienione przez wszystkie wieki. Zresztą, spójrzmy prawdzie w oczy: Ewangelia jest jeszcze starsza…

Nasza reguła jest właśnie komentarzem do Ewangelii: uczy nas, jak zachowywać ją w życiu wspólnym i oddanym Bogu. Epoki mijają i różne drobne szczegóły zmieniają się; na przykład inny mamy dzisiaj system mierzenia czasu w ciągu doby, niż był w użyciu w starożytności i wczesnym średniowieczu. Ale trwa ludzka tęsknota do Boga i trwa szukanie Go w odpowiedzi na Jego wezwanie. Elementy, sposoby tego szukania zostały dawno przetestowane, toteż płyniemy w bezpiecznym nurcie doświadczenia dziesiątków pokoleń.
Nasza reguła jest regułą monastyczną, to znaczy ustawiającą sposób życia w klasztorze mniszym, kontemplacyjnym. Kładzie nacisk na wyciszenie, miłość siostrzaną, pracę nad zachowaniem w sobie i wokół siebie pokoju, nad stawaniem przed Bogiem w prawdzie (pokora). Żąda ofiarności i ładu, każe iść na całego; i zakłada, że wiemy, że Bóg nam wystarczy; i zakłada, że całe nasze życie ofiarowane jest Jego chwale, a my same nic droższego nie mamy nad Chrystusa.
Otóż taką postawę można sobie z góry założyć jako cel, ale nie można jej faktycznie zrealizować bez długiej i żmudnej nauki. Dlatego nasza reguła nazywa klasztor „szkołą służby Pańskiej”; szkołą dopiero… a my same nie jesteśmy gromadą świętych, ale wspólnotą słabych ludzi, wdzięcznych Bogu, że mimo tej słabości mogą tu żyć dla Niego: sługi nieużyteczne, ale bardzo szczęśliwe, że służyć mogą.

Reguła św. Benedykta przeznacza co dzień pewien czas na „czytanie święte” (lectio divina), obejmujące Pismo św., dzieła traktujące o Bogu (teologia) oraz i człowieku w relacji do Boga (żywoty świętych, nauki monastycznych mistrzów).
Modlitwa bowiem, której uczymy się w klasztorze jako w „szkole służby Pańskiej”, jest nie tylko naszym wołaniem do Boga, ale także naszym słuchaniem słowa Bożego, a w ostatecznym celu – naszym włączeniem się w nurt niebiańskiej miłości i chwały. Tego wszystkiego przyjąć ani zapragnąć nie możemy bez rozważania prawd Bożych na wzór Maryi, która „rozważała to wszystko w sercu swoim”. Do tego przecież są przeznaczone zdolności poznawcze człowieka, aby już tu na ziemi starał się poznać i przyjąć jak najwięcej prawdy o Bogu, jako podstawę i motywację miłości i służby.

Życie monastyczne jest tak ułożone, żeby mogło powoli całe stać się modlitwą, i to modlitwą uwielbienia, skoro przyszłyśmy tu dlatego, że nas Bóg zachwycił. W tym celu potrzebne są oczywiście specjalne godziny w ciągu dnia, poświęcone wyłącznie modlitwie; i tak samo potrzebna jest pamięć o Bogu przy pracy i w czasie odpoczynku. Godziny modlitwy wspólnej w chórze, czyli tzw. godziny kanoniczne, składają się z recytacji (lub śpiewu) i czytań. Podobne są do brewiarza kapłańskiego, tylko dłuższe.
Modlitwa błagalna jest oczywiście także obecna w naszym życiu; przez nią wyznajemy naszą pełną zależność od Boga i staramy się uprosić radość dla całego świata.

Wiele zakonów ma właściwe sobie medaliki. Nasz, zwany „krzyżem św. ojca Benedykta”, jest okrągły i ma rysunek krzyża, otoczonego literami. Są to pierwsze litery kolejnych słów łacińskiego rymowanego sześciowiersza, który zawiera podstawowy wybór życiowy chrześcijanina: wybór Boga, a odrzeczenie się szatana. Nasz zakon jest starszy niż wszelkie szczegółowe kulty i nabożeństwa w Kościele i z żadnym z nich nie utożsamił przez wieki swojej duchowości, zachowując pierwotną ideę monastycyzmu: chodzi nam o życie chrześcijańskie, ale chrześcijańskie na całego; dla Boga bez reszty.
Medalika nie nosimy na wierzchu: zakonnice nie obwieszają się błyskotkami, a o naszej przynależności zakonnej i tak świadczy habit. Nie jest medalik także żadnym talizmanem i byłoby grzechem traktować go w ten sposób. Nie spodziewamy się po nim doczesnego powodzenia i szczęścia, ale używamy go jako przypomnienia tego podstawowego wyboru, który uczynił nas chrześcijankami i mniszkami.